مهران احمدی کارگردان این مجموعه، هم سابقه بازیگری دارد و هم سابقه کارگردانی. او که بیشتر در ژانر کمدی فعالیت کرده این‌بار با ساخت «بی‌گناه» به یک ژانر تازه روی آورده است. مصطفی کیایی تهیه‌کننده این مجموعه است که پیش از این آثار دیدنی «خط ویژه»، «عصر یخبندان» و «چهارراه استانبول» را ساخته است.

فهرستی پُر و پیمان از بازیگر
«بی‌گناه» فهرست پر و پیمانی از بازیگران دارد. از نام‌های مشهوری همچون مسعود رایگان، مهرانه مهین‌ترابی، ویشکا آسایش، شبنم مقدمی، آتیلا پسیانی و محسن کیایی گرفته تا خود مهران احمدی. بی‌گناه موضوعی عاشقانه و درام دارد و داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند کـه اتفاقی موجب دگرگونی روابطشان می‌شود و سرنوشت مسیر متفاوتی برایشان رقم می‌زند.
از همین خط داستانی ساده می‌شود شباهت این مجموعه را با خط داستانی بسیاری از سریال‌های تلویزیونی و در مواردی محصولات ماهواره‌ای ترک حدس زد. البته این شباهت ابتدایی چندان محل ایراد نیست. آنچه ایراد دارد عدم پرداخت درست سوژه‌ای بیش از حد تکراری و فقر فیلم‌نامه است.
نبود شخصیت‌پردازی ویژه برای آدم‌های داستان و تبدیل آن‌ها به تیپ‌هایی که پلان‌های اشک‌آور را خنده‌دار کرده فقط می‌تواند ناشی از جدی نگرفتن پروسه نگارش فیلم‌نامه باشد. فقر فیلم‌نامه گریبان بازی‌ها را هم گرفته و موجب شده بازیگران نتوانند حد بالایی از توانایی خود را ارائه کنند مثلاً به سختی می‌توانیم یک سکانس دیدنی از بازی مهرانه مهین‌ترابی؛ بازیگر توانای سریال‌های ماندگار همسران و خانه سبز را در مجموعه«بی‌گناه» ببینیم.
گریم اگزجره و بی‌تناسب با مختصات کاراکتر و قرار دادن یک پرستیژ جوگندمی برای مهین‌ترابی و نگارش دیالوگ‌هایی آسان برای این شخصیت به‌ویژه در سکانس‌های دونفره با مسعود رایگان سبب شده این بازیگر توانا نتواند توانمندی‌های خود را در بازیگری نشان دهد.

کارگردانی بی‌حس و حال
سریالی که فاقد تیپ همذات‌پندارانه و دچار کمبود ماده داستانی تازه است را باید با اجرای متفاوت و کارگردانی هوشمندانه به مسیر انداخت. کاری که مهران احمدی می‌توانست آن را انجام دهد ولی نشد آنچه باید بشود!
کارنامه مهران احمدی کارنامه پُر و پیمانی است. به غیر از ساخت دو فیلم مخاطب پسند «مصادره» و «سگ‌بند»، او سابقه سال‌ها دستیاری کارگردانی نیز دارد و با این پیشینه انتظار می‌رود با طراحی دکوپاژ لازم برای هر خرده‌داستان آشنا باشد اما این شور و شوق کارگردانی را در بی‌گناه نمی‌بینیم.
مثلاً بخش عمده دکوپاژ خلاصه شده در روز داخلی خانه یا روز داخلی خودرو و انبوه دیالوگ‌هایی که هیچ رودستی به مخاطب نمی‌زنند، این چه منطق تکنیکی است؟
اگر موردی بخواهیم مصداق بیاوریم چرا نمای دیدار پس از سالیان شخصیت اصلی و خانواده نابکارش را با یک لانگ‌شات و تعدادی مدیوم شات و دیالوگ‌هایی هندی‌وار بسته است؟ اینکه بیشتر نماها بی‌حس و حال هستند چه دلیلی دارد و چه کسی گفته برای نمایش بی‌حسی آدم‌ها، باید کارگردانی را هم بی‌حس کرد!؟
اتفاقاً کارگردانی با ایجاد ضرب‌آهنگ حسی، یک سریال را بدل به محصولی دیدنی می‌کند نه صرفاً چیدن یک لشکر سلبریتی جلو دوربین. تجربه بی‌گناه نشان‌دهنده آن است که هیچ تولید نمایشی بدون داشتن فیلم‌نامه جذاب و درکنارش اجرای استاندارد به محصولی قابل تأمل بدل نخواهد شد و وجود بازیگران متعدد و هزینه‌های هنگفت ضامن اجرای موفق هیچ پروژه نمایشی نخواهد بود.

خبرنگار: حامد مظفری